Tα αμέτρητα μέτωπα πολέμου σε όλο τον πλανήτη μας κάνουν να αναρωτιόμαστε αν έχει ξεσπάσει τρίτος παγκόσμιος πόλεμος. Που πάει η ανθρωπότητα; Που πήγε η αυτονόητη ανάγκη της ειρήνευσης μεταξύ των ανθρώπων; Γιατί η διπλωματία αποτυγχάνει να βάλει ένα τέλος στα “κονσέρτα των όπλων”; Που πήγε ο πολιτισμός μας όταν κάθε μέρα χάνονται τόσο άδικα τόσοι πολλοί άνθρωποι, τόσα πολλά παιδιά; Κάποτε, οι ιμπρεσιονιστές, μια γενιά καλλιτεχνών με υψηλό ρομαντισμό, έκανε ό,τι μπορούσε για να αποτρέψει τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ιμπρεσσιονιστικό κίνημα της εποχής δεν τα κατάφερε. Άλλωστε, η τότε διπλωματία δεν ήξερε ή δεν θέλησε να το αξιοποιήσει. Μήπως σήμερα, μετά από 110 χρόνια, η τελευταία ρομαντική καλλιτεχνική τεχνοτροπία που έμεινε ζωντανή αενάως στις ψυχές των δημιουργών, θα μπορούσε να συμβάλλει αποτελεσματικά σε μια πιο στοχευμένη και ανθρώπινη διπλωματία, που δεν θα έχει ως πρώτο στόχο τα αμφοτερόπλευρα συμφέροντα, αλλά ένα φωτεινό μέλλον για την ανθρωπότητα γεμάτο όμορφα συναισθήματα και καλοσύνη;